ADHD en ADD zijn zeer aan elkaar verwant. In het Amerikaanse handboek voor psychische aandoeningen, DSM IV, werd in 1987 ADHD opgenomen. In de herziene versie van 2000 is ADHD als parapluterm opgenomen, ADD valt sindsdien als type ADHD hieronder. ADHD is daarmee grofweg in drie verschillende typen op te delen.
ADHD-I is het onoplettende type wat wordt geassocieerd met de term ADD. Het voornaamste kenmerk van dit type is dat de persoon moeite heeft de aandacht bij zaken te houden. Voornamelijk zaken waar de persoon geen enorme interesse voor heeft zijn lastig om de aandacht bij te houden. Dit type wordt vaak niet, zoals bij het ‘klassieke’ ADHD-type wel vaak het geval is, in de kindertijd ontdekt. Mensen met ADD zijn vaak meer teruggetrokken en niet hyperactief waardoor het vaak pas tijdens de adolesentie of later naar voren komt.
ADHD-H is het hyperactieve en impulsieve type wat meer wordt geassocieerd met ADHD. ADHD wordt vaak al jong ontdekt omdat kinderen opvallend hyperactiever en impulsiever zijn dan leeftijdsgenoten en dat soms voor problemen bijvoorbeeld op school kan zorgen. Voor mensen met ADHD is het zeer lastig stil te zitten, structuur te volgen en zich aan de regels te houden omdat ze een vorotdurende behoefte hebben actief te zijn en impulsieve besluiten te nemen.
ADHD-C is het gecombineerde type waarbij zowel onoplettendheid of aandachtsproblemen als hyperactiviteit en impulsiviteit aan de orde zijn. Dit is het meest voorkomende type ADHD. Personen met het gecombineerde type ADHD hebben trekjes van zowel het klassieke ADD als ADHD en zijn daarmee in meer of mindere mate impulsief, hyperactief en makkelijk afgeleid.
Het voornaamste verschil in deze indeling lijkt de mate van hyperactiviteit en hoe dat het leven van mensen met ADHD beinvloed. Naast deze grove indeling zijn er nog een aantal verschillen te benoemen. Mensen met ADD kunnen zich zeer goed concentreren op zaken waarin ze geintesseerd zijn, de zogenoemde hyperfocus. Daarnaast zijn mensen met ADD vaak rustiger voor hun omgeving dan mensen met ADHD terwijl beiden een constante stroom aan gedachten ervaren. Mensen met ADHD uitten dat meer fysiek dan mensen met ADD. Daarnaast is iemand met ADD meer een dagdromer terwijl iemand met ADHD meer een doener is.
Uiteraard zijn er ook voldoende overeenkomsten tussen ADHD en ADD. ADD en ADHD kenmerken door snel afgeleid zijn, vergeetachtig zijn en moeite hebben met het verwerken van (veel) informatie. Daarnaast zijn mensen met zowel ADD als ADHD vaak creatief, energiek, enthousiast en humoristisch.
Maar wat als een ADD-er in een hele volwassen serieuze relatie terecht komt , waar ongemerkt toch meer van haar verlangt en geëist word? Waar ze echt volwassen moet zijn en vaak dingen niet oppakt door…ja door wat? Waar ze teveel in haar eigen wereld leeft, zonder dat ze t door heeft. Waar ze niemand wil kwetsen, maar dat toch onbedoeld doet. Waar dat zo vaak voorkomt, dat ze niks meer snapt van zichzelf. Waar ze gaat twijfelen aan zichzelf? Wat kan zo iemand nu doen voor zichzelf en de ander?
Je gaat heel erg aan jezelf twijfelen en ik voelde mezelf een grote nul en was het vertrouwen inmezelf totaal kwijt. angst,totaal in mezelf gekeerd, totaal geen energie meer om wat te doen, ik voelde mezelf totaal afgestompt en kon totaal niet meer functioneren laat staan beslissingen nemen omdat het zo chaotisch in mijn hoofd was en daardoor in de ziektewet belandt.
ik weet niet of ze begeleiding krijgt van een thuiscoach want die kan haar helpen om langszaam aan weer wat structuur in haar leven te brengen en haar tools te geven die haar in dagelijkse leven kunnen helpen mij heeft dit en veel rust gebracht en ben er heel erg blij mee. het belangrijkste is dat ze eerst rust krijgt en aan zichzelf gaat werken en daarna de relatie wat natuurlijk ook heel belangrijk is want voor een partner is het ook heel moeilijk en die krijgt ook heel wat op z,n bordje wat hij niet begrijpt en snapt. Ik hoop voor u dochter dat ze hulp krijgt en langzaam aan hier mee kan leren omgaan en accepteren. lieve groet maureen
Wat neem je nu ? Of neem je niks ?
Ik slik concerta en antidepressiva
Heel veel herkenning in jullie verhalen.
Jammer dat we forum hebben waar we onze ervaringen meer kunnen delen.
Ik ben nu 48 diagnose adhd c 6 jaar geleden vastgesteld ik begin nu langzaam pas mijn beperking te accepteren. Werkte ruim 25 in de zorg ggz inmiddels afgekeurt voor dit beroep.
Het is een proces oude bruggen branden langzaam. Mn op latere leeftijd diagnose is een moeilijke en er is weining over geschreven tot nu toe. Loop al een tijdje met het idee rond hier uiteindelijk een boek over te schrijven jullie ervaringen zouden hierbij kunnen helpen.
Ik zal de komende tijd regelmatig hier een stukje schrijven ik wat ik tegen kom en links en tips met jullie delen groet marcel lotgenoot
Ja idd Marcel ik ben er 49 en verdomd moeilijk met add. Plus at ik chaotisch in mijn hoofd blijf plus een angstoornis. Ik neem rilatine maar nog op zoek voor de angst ! Mijn leven is 1 chaos en ben er nog altijd niet uit ! Vermoeid zijn komt soms ook opduiken en hup dan mijn stemming zit ni ok , Dan geraak ik gefrustreerd ik wil leven add voor mij is het een vloek !!
Ben je in behandeling bij psychiater ik slik naast mijn adhd medicatie namelijk ook medicactie voor mijn stemmingswisselingen.
Ja Marcel ik was gelijk een proefkonijn Al die pillen je moet weten mijn dochtertje moet ik naar school brengen ik moet veel dingen doen dus ik wil er ni bijlopen als een plant Als je snapt wat ik bedoel
Kunnen we niet verder praten elders
Zoek marcel franssen sittard facebook
hallo marcel, zal fijn zijn als je af en toe een stukje hier zou willen schrijven en links en tips met medelotgenoten zou willen delen. voor mij is het elke dag ook weer een strijd en stemmings wisselingen daar heb ik helaas ook mee te maken het valt allemaal niet mee.
Hoi Marcel, ik lees jou verhaaltje s en herken me daarin. Ik kan helaas jou niet finden op Facebook, er zijn veel Marcel Janssen. En ik wil even kletsen en hoop wat advies te krijgen. Ik hoop dat jij dit bericht leest en ook andere. Samen in een boat kom je het verst..toch
MX Michelle
Zoek mij op Facebook. Grts
Dat is een goeie vraag! Zonder een pasklaar antwoord. Hier ben ik door eigen ervaring achter gekomen. (na 38 levensjaren) Waarvan de diagnose nu ongeveer 1,5 jaar geleden is gesteld van ontkenning naar boosheid/ weer vluchten nu begin van acceptatie en enorm veel verdriet en pijn en een gevoel van onmacht. Verwerken dat ik anders ben, dat het niet (helemaal) weg gaat, niet begrepen werd en wordt en de pijn die maar op mijn borst drukt en het verdriet en schuldgevoel doordat ik de mensen die ik lief heb pijn doe. Soms denken dat iedereen beter af is zonder mij. Ik ga luisteren naar mijzelf, datgene doen wat ik aan kan, praten met de personen die zin geven aan mijn leven en niet de maatschappij of het werk op 1 zetten. Mn werk verliezen ik hoop het niet, maar daar kan ik mee leven. m’n gezin kwijt raken doordat ik de druk van alle dag niet meer aankan zal ik niet accepteren. Dus ga ik weer met de bedrijfsarts praten en lees ik me goed in wat mijn rechten zijn. Heel veel sterkte en kijk uit met middeltjes die rust geven!!!! 5%, diaatjes, pammetjes enzv.
Liefs en sterkte
pffff kan mijn verhaal zijn, wat een herkenning!
Idd ook mijn verhaal zit in ook zo situatie werk of mezelf kies voor mezelf en idd mijn rechten bekijken .Krijg een gesprek met bedrijfsarts de manager wil ervoor mij nog inplannen damn..totaal niet serieus genomen 🙁
Hoi,
Ik herken hier zoveel in. Al die tijd liepen relaties stuk zonder goed te snappen waarom.dacht altijd dat praten over emoties gewoon niet gebeurde bij ons thuis en ik het dus niet geleerd had. Maar sinds ik 2 kinderen heb ben ik bij tijd en wijlen zo chaotisch als de pest. Was ik altijd wel maar dat had weinig invloed op thuis. Wel kreeg ik op mijn werk af en toe te horen dat ik met alles tegelijk bezig was. In mijn hoofd wist ik precies wat ik deed, had gedaan en nog moest doen. Maar voor de buitenwereld was t chaos. Nu thuis liggen we bijna in scheiding, mede doordat ik niet consequent ben naar de kids, ik chaotisch ben, en steeds dingen vergeet of uitstel.
Ik probeer er alles aan te doen om een scheiding te voorkomen, maar in mijn hoofd zie ik mezelf al lekker op mijzelf zitten zonder al die prikkels van een gezinsleven.
Michel
Heb ondertussen ander werk gezocht en gevonden. Geen stress meer en daardoor veel meer rust in mijn hoofd. Reageer veel minder vaak explosief en geniet meer van mijn kids. Alleen ben ik nog steeds niet consequent, vergeet ik dingen etc. Medicijnen neem ik niet. Ik heb add en er geen last van. Alleen mijn omgeving……
Marcel je zegt dat je je zelf al ziet zitten zonder al die prikkels en lekker alleen? Geloof me maat ik ben zelf net 2 maanden gescheiden en laat 2 kids achter bij hun moeder en geloof me! Die eenzaamheid die stilte maakt je ook aardig gek hoor.
Michel je zegt dat je je zelf al ziet zitten alleen zonder drukke kids. Geloof me ik ben 2 maanden gescheiden en laat 2 kids 3 en 5 bij hun moeder achter met wie ik gelukkig wel een grote verhouding heb. Maar geloof me je gaat door een hel de stiltes de eenzaamheid maakt je ook gek hoor. Succes En sterkte
Michel,
Ik schrik een beetje van het beeld dat je schetst en hoe het ook op mij van toepassing is. Ook in mijn hoofd staat alles op een rij maar vergeet ik de mensen die het mede betreffen hierin mee te nemen waardoor er een chaotisch beeld onstaat. Mijn gedachten draaien overuren. Het vergeten of niet nakomen van gedane beloften het uistellen van belangrijke zaken tot het niet anders meer kan dan doen. Problemen op het werk het ogenschijnlijk niet hebben van empatisch vermogen terwijl ik vind dat ik dat juist te veel heb soms. Hoogsensitief. Slik antidepressieva tegen de stemmingswisselingen en ben sinds kort bij mijn gezin weg (en dan nog denken dat ik het bij het juiste eind heb want “dit is wat ik voel”). Wat is dit een fantastisch leven! Soms weet ik het gewoon niet meer. Het enige dat wel goed is geweest is dat ik 6 jaar geleden voor mezelf ben begonnen en nu een goedlopend bedrijf heb waarbij ik de kanttekening moet maken dat ook dit een sleur begint te worden en routineus aanvoelt waardoor bepaalde onrust zich weer doet gelden.
Ik zelf herken het ook, ik ben zo vaak aan de kant gezet door mensen terwijl ik, naar mijn weten, niets fout heb gedaan. Ik heb nooit iemand beledigd of gekwetst. Misschien ben ik wel te vrolijk of zo. En ik kan daar niet mee omgaan, het doet me zo veel pijn iedere keer zomaar uit het niets een contact verliezen… hoe gaan jullie daarmee om en herkennen jullie dat?
Wat mijn diagnose is wordt nog onderzocht, maar de vermoedens van AD(H)D zijn heel groot!
Groetjes
Ik ben “al” 62, sinds 2013 heb ik officieel ADD en slaapapneu. Door de slaapapneu heb ik 43 jaar een angststoornis gehad en toen ik een paar weken een ceepap gebruikte ging het met mij veel beter, maar bleek mijn vrouw darmkanker te hebben. Ze is hier in 2014 aan overleden, half 2015 hoorde ik dat mijn baan eind ’16 werd gecanceld, en op sinterklaasdag van 2016 heb ik mijn hondje moeten laten inslapen.
Jij vindt jezelf “te vrolijk”, ik ben juist het tegenovergestelde. Ik loop niet de hele dag de chagrijn uit te hangen, want dat verwacht de wereld niet van je natuurlijk, maar ik zit in hetzelfde schuitje. Ik heb letterlijk een handjevol vrienden en de rest moet me niet, geloof ik. Terwijl ik voor iedereen klaar sta en heel veel voor anderen over heb, kotsen ze me toch uit als ze me niet meer nodig hebben. Kortom: wij AD(H)D’ers doen blijkbaar onbewust iets waardoor we mensen wegjagen. Ik heb ook geen idee hoe het komt.
Ow ja, ik heb mezelf ook nooit (naar mijn weten althans niet) opgedrongen aan mensen, ik gaf ze altijd alle ruimte. Dus ik snap er gewoon niets van…
Wow, wat herkenbaar!
Relaties die als donderslag bij heldere hemel van het ene op het andere moment beëindigt worden zonder te snappen waarom. Nieuwe relaties aanknopen omdat je het jagen de voldoening geeft, niet de prooi (om het even metaforisch te brengen). De diagnose is gesteld, nu begint het accepteren.. veel tranen om het nu inzien waarom dingen fout gegaan zijn. al die liefde en warmte die je weggegooid en verdrongen heb omdat het je beangstigde en juist die warmte en liefde heb je nodig om verder te kunnen.
Inderdaad heel herkenbaar weer, ook wat jij schrijft,ik heb nu sinds drie en half jaar de diagnose dat ik adhd heb en in eerste instantie was ik er blij mee, daarna kwam de kater en nog steeds heb ik het moeilijk om te accepteren dat ik het heb. Nooit heb ik kunnen denken dat het zo,n impact op mijn leven zou hebben op alle fronten, je gaat heel erg nadenken over jezelf en over de dingen die er in het verleden zijn gebeurd en ik geef mezelf hier dan ook de schuld van met alle gevolgen dat ik in een flinke burnout ben beland waar ik gelukkig weer uit ben maar nog wel de nasleep van heb.
Ik het herken het allemaal (acceptatie, burnout, scheiding etc.) Maar……. ik ben gelukkig met mijn afwijking. Ik ben niet zielig cq. gehandicapt. Ik wil dus ook niet als zodanig behandelt worden. Medicijnen en de ziektewet lossen niks op, je omgeving aanpassen werkt vele malen beter. Ik ben er wel erg open over. Mensen in mijn directe omgeving weten ervan, spreken me af en toe ook aan op mijn gedrag. Dan zeg ik of: sorry, ik bedoelde het niet zo, of: sorry, vette pech. Ik zie ADHD vooral als een verrijking. Ik ben geliefd vanwege mijn creativiteit, reactiesnelheid en humor en gehaat om dezelfde redenen. (zet dat maar eens op een tegeltje). Nix is perfect in het leven, iedereen heeft zijn ups en downs. Dat telt voor ieder mens.
in de laatste zin van de tekst zoals hieronder staat, staat dat de kenmerken add en adhd hetzelfde zijn. maar ik mis hier een stukje want mijn man is vooral niks van dit maar juist negatief in zijn fysieke en mentale waarbij eerder slecht gehumeurd tot agressief. waar komt dat dan op neer?
´Daarnaast zijn mensen met zowel ADD als ADHD vaak creatief, energiek, enthousiast en humoristisch´
Linda: Al eens op ODD gekeken? Misschien dat het je kan helpen 🙂
Wat worden de verschillen tussen ADD en ADHD hier goed uitgelegd. Heb drie zoons, alledrie op volwassen leeftijd 29/30 jaar, gediagnosticeerd met ADD! Nu heeft mijn jongste zoon abrupt zijn relatie beeindigd, dochtertje nog geen jaar oud. Er werd te veel verwacht van hem, klusjes kwamen niet af en teveel familiebezoekjes vereist en nu plots verliefd op u emand die mogelijk ADHD heeft, ze herkennen de drukte in hun hoofd . Ondanks twee jaar goede coaching door en profssionel toch nu dus fout gegaan.
Concerta:
Dit middel is Europees Afgekeurd( door EMA) voor gebruik bij VOLWASSENEN ( 18 jr en ouder), gezien de vele negatieve bijwerkingen. Het Nederlandse College Beoordeling Geneesmiddelen volgde in eerste instantie. Een reportage daarover bij VPRO, ARGOS oktober 2014.
Ze zouden al die zgn middelen moeten verbieden. Ze genezen helemaal niets, werken verslavend en slopen alleen je hersencellen. Alleen de industrie wordt er wijzer van. Tot voor kort had je nog een website hersenstorm.com, daarin stond een hele mooie pagina “Wat ze je niet vertellen over ritalin”.
Hallo allen,
Slik sinds 2 dagen stiekem concerta van mijn zoon.
Nadat ik al bijna 30 jaar mijn vrouw en kinderen niet begrijp, zie of waardeer, en hun leven ruineer.
Trieste situatie. Zijn al tijden bezig met onderzoek naar autisme, maar de specialisten kunnen niet genoeg specifieke kenmerken vinden.
Nu voel ik me al 2 dagen redelijk ontspannen en uit dit naar mijn mening
Aan het gezin, omdat ik zie hoe geweldig ze zijn,Maar het voelt vreselijk als je je vrouw en Kids gebroken ziet zitten.
Ik kan bijna nooit tot goede actie komen op emotioneel gebied.wel op praktisch gebied. Ik ben blij om te zien dat zovele 40 ers hier reageren.
Ik neem mijn bevindingen mee naar de psy’s want ik denk dat we het in de hoek van adhd moeten zoeken.
Mijn vader was altijd rusteloos, kon geen 10 min.stilzitten, maar nooit aan adhd gedacht vroeger. Mijn zoon is in 2011 gediagnosticeerd. Was toen 11.
Al de kenmerken verklaren bij mij heel veel.
Ik hoop dat het ooit goed komt en beheersbaar wordt.
Ik hou jullie op de hoogte.
Herkenbaar. Maar ik zit nog altijd op een rollercoaster ( mijn emoties dan ) teveel prikkels heeft stress en dan komt de vermoeidheid , ondanks rilatine
Hoi, ik ben 4 jaar verder in mijn gediagnostiseerd leven en midden veertiger . En gebruik. Medicatie gemiddeld 80 Mg ritalin per dag.
Voor diegene die behoefte hebben aan contact , dan gelieve via de mail, zal het dan ook uitleggen. anne-marie1827@live.nl
Hoi allemaal ik ben nu 30 en heb mijn diagnose ADD al 9 jaar samen met een diagnose Borderline Persoonlijkheids Stoornis. Dit is heel moeilijk leven. Ik ben nu door de jaren heen al 7 jaar afgekeurd voor werk. Mijn Borderline is hier de hoofdoorzaak van. Maar ik kan jullie wel vertellen dat ADD heel erg vervelend is. Ik vergeet van alles en het aller ergste is dat ik soms niet meer op mijn woorden kan komen. Ik weet wat ik bedoel en kan het je uitleggen maar het woord ervoor ben ik dan even kwijt. Ook gezichten en Namen zijn een probleem voor mij. Ik wordt wel eens gedag gezegd en dan heb ik geen idee. Maar dan blijkt dat ik doe persoon al een hele tijd ken. Mijn psychiater was eerst bang voor een vorm van dementie dus ben ik binnenstebuiten gekeerd in een ziekenhuis. Maar gelukkig kwam er niets uit. Wel zijn er afwijkingen te zien op de ct scan wat mijn diagnose Borderline bevestigd. Leven met ADD is geen pretje maar ik denk altijd maar zo dat er altijd iemand is die er erger aan toe is dan ik. Groetjes
Hoi Vera wat een heftige situatie. Ik ben nu 23 en zit in de draaimolen van onderzoek omdat de psycholoog denkt dat ik AD(H)D heb. Het is behoorlijk herkenbaar voor me maar toch even schrikken omdat ík nu ineens degene ben die bijna een diagnose aan haar broek heeft hangen. Dat terwijl ik al een tijdje probeer uit te vogelen hoe ik mijn vriend (nu 1,5jr relatie) zo ver kan krijgen dat hij zich voor borderline laat testen. Hij heeft alle kenmerken maar ik durf er niet over te beginnen. Hoe is dat bij jou tot uiting gekomen en hoe is die combinatie met ADD, als ik vragen mag?
Hoi Maria.
Mijn problemen kwamen voor het eerst naar voren toen ik 15 was. Na jaren van onderzoeken hoorde ik op mijn 21e van Borderline. Ik had ook alle kenmerken en de psychiater van mijn moeder zei dat ik door mijn eigen psychiater erop getest moest worden. Na lang aandringen deden ze het want men vond dat ik er met 21 jaar te jong voor was. Ik kreeg dus wel de diagnose. Het bestaat uit meerdere vragen lijsten die je moet invullen en aan de gesprekken. Ik heb nu al heel veel therapie gehad en ik moet eerlijk zeggen dat als je de adhd of add bestrijdt met medicatie dat de Borderline een stuk makkelijker is om mee om te gaan. De chaos in mijn hoofd is een stuk minder. En ik gebruik anti depressieva voor de stemmingswisselingen. Voor mij werkt dit goed maar het gaat nog steeds berg op berg af. Maar ik voel mij nu al een stuk beter. Ik hoop dat je hier iets aan hebt anders vraag je maar raak. Groetjes.
Hoi Maria.
Mijn problemen kwamen voor het eerst naar voren toen ik 15 was. Na jaren van onderzoeken hoorde ik op mijn 21e van Borderline. Ik had ook alle kenmerken en de psychiater van mijn moeder zei dat ik door mijn eigen psychiater erop getest moest worden. Na lang aandringen deden ze het want men vond dat ik er met 21 jaar te jong voor was. Ik kreeg dus wel de diagnose. Het bestaat uit meerdere vragen lijsten die je moet invullen en aan de gesprekken. Ik heb nu al heel veel therapie gehad en ik moet eerlijk zeggen dat als je de adhd of add bestrijdt met medicatie dat de Borderline een stuk makkelijker is om mee om te gaan. De chaos in mijn hoofd is een stuk minder. En ik gebruik anti depressieva voor de stemmingswisselingen. Voor mij werkt dit goed maar het gaat nog steeds berg op berg af. Maar ik voel mij nu al een stuk beter. Ik hoop dat je hier iets aan hebt anders vraag je maar raak. Groetjes.
Hallo allemaal.
Mijn naam is uranus en ik ben Afghaan. Sinds 1996 in Nederland.
Ik ben 37 jaar (vrouw)
Ik ken mezelf anders al vanaf mijn negende dat ik anders ben, dat ik niet van dit wereld ben. Alles lijkt me anders. Wereld en mensheid lijkt me totaal vreemd. Ik voel me buitenaardse wezen. Hoe mensen denken en praten is voor mij te dom, alsof ik beter ben dan de hele wereld, maar wanneer ik studeer dan begrijp ik niets, wanneer ik naar iemand luister dan begrijp ik niets. Ik denk de hele tijd, continu bezig met denken en dromen. Ik begrijp mijn ouders niet, ik luister niet naar ze. Toen ik in Afghanistan was, werd ik door mijn vader geslagen omdat ik niet luisterde en had vanaf middelbare school alleen maar slechte cijfers ze dachten dat ik in puberteit zit en dat ik slechte vriendinnen had en mocht ook niet meer vriendinnetjes hebben. Ik werd geslagen om te studeren, maar het lukte me niet. In Nederland was ik volwassenen vrouw 18 jaar en iedereen dacht dat ik eigenwijs ben en wil alles op mijn manier doen. Na Nederlandse taal, koos ik voor verzorging te studeren, maar dat ging mis. Ik op school kon geen enkele student met mij opschieten en ik werd genegeerd ook door de docenten. Ik dacht ow ik ben buitenlander. Ik Kreeg relatie op mijn 20e en was eerste liefde en harstike verliefd en deed alles voor hem om hem gelukkig te houden, ondertuusen ging ik werken en op werk ging goed, maar achteraf ik was zelf nooit gelukkig en nergens tevreden en klagen en depressies en huilen en toch deed ik alles omdat ik dacht dat het moest. Na jaren relatie ging steeds slechter en relatie stuk en ondertussen al de eerste werk gestopt en werk weer ergens anders. En ook weer gestopt en begonnen met nieuwe opleiding en weer nieuwe baan. Ook relatie met familie ging niet goed. Paar andere relaties ook niet goed, juist slechter en erger, ik zag alleen maar negatiefs in iedereen. Ik begon agressief te worden, ook met werken ging steeds slechter, na 3 jaar ergens werken kon ik niet meer blijven omdat ik te eerlijk was en niemand mocht mij. Ik werd op mijn werk en school altijd genegeerd. Wanneer ik met iemand aan het praten was, niemand luisterde naar mij of deden ze dom en duwden ze mij in hoekje. Kortom nergens had ik goed. 2014 nieuwe relatie en door hem kwam ik erachter dat eigenlijk met mij gaat niet goed. Ik moet naar de dokter. Ik ben nu al een jaar bezig met psychiater en psycholoog, ze denken dat ik traumatische problemen hem en daardoor heb ik woede aanval en agressief en depressies en daardoor ook geen vertrouwen in niemand. Ik heb tot nu verschillende pillen gehad maar ik word kapot suf van alles maar mijn hersenen zijn dag en nacht actief. Niets helpt tot nu. Ik ben nu zelf via internet aan het onderzoeken wat ik eigenlijk heb en wat is mijn probleem. Ik dacht dat ik autisme heb. Ik heb nog niet laten testen maar van mijn research lijkt er wel dat ik syndroom van autisme heb want ik ben terutrekkend en te geordend en moet alles zn eigen pelk hebben. en nu na zoveel ondezoek blijkt dat ik ook add heb. Dit lees ik alleen aan mijn eigen research en ervaringen. Ik laat me wel testen, maar ik wil ook van jullie weten wat ik beste kan doen want ik ben echt in de waar. Ik heb ook nog probleem dat ik niet onrechtvaardigheid accepteer en ik ben ook nog direct en kan niet tegen chaos en liegen.
herkenbaar hoor , en idd toch trauma’s en ja add , daar is effexor heel goed voor geen hoge maar lage dosis plus rilatine
er zijn zoveel medicatie om je hoofd rust te geven
maar laat je niet helemaal suf maken !
rilatine neem ik lage dosis omdat het idd rust in het koppie heeft en nu is het ook zoeken voor een combinatie , add en adhd is als je er wat over gelezen hebt , frustraties zijn normaal vermoeidheid is normaal stemmingswisselingen ook ja nou een heleboel hoor ,
maar als je trauma’s hebt gaat geen anti depressivum helpen , alleen als je depressief bent !
Hoi nadine. Thanks voor je reactie.
Ik heb aan mijn psychiater uitgelegd. En wordt diagnose gesteld
praten met lotgenoten -> http://www.add-forum.nl/
Hallo, ik moest van jongsafaan 6relatines nemen per dag, wat ik nooit niet wou, in feite is teveel aan energie het grootste probleem, ik werk nu dagelijks aan vrachtwagen, wat een heel intensive job is. Ik neem sinds mijn 16 geen medicatie meer, en heb ook van dan moment een compleet andere weg ingeslaan, ik studeerde al 4jaar boekhouden, maar ben dan automechanica gaan smeren en daar kon ik mijn energie kwijt en ik denk dat dat al heel veel help. Door jullie berichten te lezen besef ik wel dat niet alles ermee opgelost is, want inderdaad een relatie hebben is zeer moeilijk. Want eens het nieuwe ervan af is, komt het saai en ben je snel afgeleid,…
10 jaar geleden heb ik de diagnose ADD gekregen. Heb een tijdje ritalin genomen, maar dat was het niet voor mij. Mijn vrolijkheid maar ook intense emotiebeleving raakte ik kwijt. Ik was liever mezelf, dus zonder medicijnen. Ik heb mezelf geaccepteerd dat ik anders ben. Kan grapjes maken over m’n chaotischheid, ook met mijn collega’s en bekenden. Ik accepteer het en mijn collega’s weten er allemaal van, accepteren het ook. Verder ga ik er niet uitgebreid over praten met ze. Als ze geïnteresseerd zijn zoeken ze het wel op, denk ik.
Wat mij de laatste tijd opvalt is dat ik steeds drukker wordt, meer ADHD zeg maar. Ik ben zekerder van mezelf, ik wordt op mijn werk de laatste tijd flink positief geprikkeld door allerlei uitdagingen en hectiek. Dit bevalt me erg goed. Ook mijn collega’s, jonger dan ik, passen beter bij me dan veel leeftijdsgenoten lijkt wel. Mijn brein lijkt wel te zijn aangezet. Nadeel is dat ik nog meer gedachten heb dan ik al had. Ik ben alleen nog maar met mijn werk bezig, ook thuis. Uit enthousiasme. Toch kom ik ook wel redelijk tot de huishoudelijke klusjes en taken.
Vorig jaar ben ik voor de tweede keer gescheiden en ben met mijn kinderen verhuisd. Ik moet nu alles zelf doen en regelen. Zelfstandig, mijn kinderen kunnen goed voor zichzelf zorgen (zijn volwassen) maar willen gezellig bij mij blijven wonen nog. Heerlijk vind ik het. ADD lijkt weg, en ADHD is ervoor in de plaats gekomen. Ik merk dat te weinig prikkeling in mijn leven dus zorgt voor meer depressie en ADD verschijnselen. Meer prikkeling en verantwoordelijkheid dus voor beter humeur, beter slapen, maar wel meer ADHD. (druk in hoofd maar ook in gedrag, kan ook irritant voor mezelf worden)
De laatste psych die ik vorig jaar na mijn periode van scheiding sprak dacht meer aan ADHD dan aan ADD. Ben nogal een drukke prater, volgens iedereen. Raar is dat ik het zelf vaak niet door heb.
Anyway. Eigenlijke vraag: Zit er in iedere ADD-er een ADHD-er verscholen? Of zijn de prikkels van buitenaf en je mate van verantwoordelijkheid (door keuzes die je zelf maakt) verantwoordelijk voor de uiting/gevoel van add/adhd?
Herkenbaar?
Zeker herkenbaar!
Had vroeger slechts ADD kenmerken. Heb 20 jr geleden n decennium lang n hoge mate van stress gekend. Daarna minder maar wel chronisch aanwezige stress factor.
Sinds ong. 10 jr toenemend H component merkbaar, vooral bij gevoelde onrechtvaardigheid/ valse beschuldigingen! Diagnose adhd-c type (combinatietupe). Ook nu ik beter kan omgaan met die stress heb ik blijvend meer last van onrust en de H factor. Omgeving reageert nu ook anders.
Ik las laatst dat beide dezelfde oorzaak hebben, ADD oast zich zodanig aan dat de stoornis zich anders uit. Zie adhd-Nederland.nl
I have noticed you don’t monetize your blog, don’t waste your traffic, you can earn extra cash every month because you’ve got high quality content.
If you want to know how to make extra bucks, search for: Ercannou’s essential adsense alternative
Hallo, ik heb zelf ook add het niet moeilijk om er mee om te gaan al heb ik niet zo veel ervaring want ik ben pas 11 jaar maar ik heb nu al medicatie en ik heb medicanet