Als ik een lezing of training geef dan zijn er globaal gezien twee mogelijkheden. De ene: de groep hangt aan mijn lippen, ik kan lezen en schrijven met ze. Ze snappen mijn humor, mijn uitweidingen en mijn uitgesproken mimiek en theatrale manier van vertellen. Als ik vertel hoe het in mijn hoofd werkt, liggen we met zijn allen in een deuk en is het een feest der herkenning.
Er zijn ook groepen waar ik het gevoel heb dat ik moet trekken en duwen om wat beweging te voelen, dat ik geregeld denk dat ze me niet snappen en dat ik een licht gevoel van paniek voel opwellen. Dat ik me bloot, kwetsbaar en zelfs een beetje stom voel als ik vertel hoe ik in het leven sta en hoe het in mijn hoofd werkt. Dat ik denk ‘ze vinden me geloof ik heel raar’.
Natuurlijk zijn er ook momenten dat het van allebei een beetje is. Een beetje klik en een beetje niet. Maar voorgaande is wel zo’n beetje de grote lijn.
Wanneer gaat het als een trein? Als de meerderheid van het publiek ADHD of ADD heeft. Alsof we elkaar begrijpen. Hoewel ik niet gediagnosticeerd ben met ADHD weet ik dondersgoed hoe het is om je de mafketel te voelen. Om het gevoel te hebben dat de wereld je niet begrijpt, je reacties sociaal onhandig en niet gewaardeerd zijn, je brein dingen doet die anderen niet zo makkelijk kunnen volgen. Geloof me: I’ve been there!
In ‘de andere groep’ zitten doorgaans voor de meerderheid ouders en professionals. In die groep kun je dan ook weer een tweedeling maken. Aan de ene kant wat ik dan maar de undercover ADHD’er noem (ik dus eigenlijk ook zelf). Dat zijn diegenen die dondersgoed weten hoe het voelt om anders, chaotischer en ongestructureerder te werk te gaan dan mainstream. Maar dat zijn ook degenen die (net als ik) een vorm hebben gevonden waarin het niet zo opvalt. Dat zijn de mensen die stiekem gniffelen als ik uitwijd over mijn hoofd en hoe het (soms niet) werkt. Dat zijn de mensen die zich heel goed zouden kunnen verplaatsen in kinderen met ADHD maar dat nog niet doen omdat ze zelf dat gedeelte van hun brein vakkundig op zolder hebben geparkeerd.
Dan heb je nog de groep die echt met de beste wil van de wereld zich niet kan voorstellen hoe je al tandenpoetsend in de auto kan belanden met je sloffen nog aan. Die niet kan snappen dat ik een week (!) naar mijn portemonnee heb gezocht die ik bij toeval gewoon in mijn tas aantrof (zeker vier keer in gezocht. Grote tas zeg maar). Er zijn mensen die dat gewoon écht niet snappen, omdat hun hoofd anders werkt.
Van wie wil je hulp? Van diegene die met alle blauwe plekken die er wellicht bij horen, heeft geleerd te dealen met zo’n hoofd of met diegene die er geen bal van snapt? Hoe liefdevol en met toewijding deze mensen met een gestructureerd hoofd ons ook proberen te begeleiden….Misschien is dat wel de reden dat ik het zo leuk heb in mijn werk. Echt, je kan me geen grotere lol doen dan met een middag een groep mensen met ADHD coachen. Omdat we dan over en weer denken ‘wat jij omschrijft, dat is mijn hoofd!’
En dan moet ik onderstaand filmpje met je delen, omdat ik denk dat dit zo waar is!
Cathelijne Wildervanck
Ja, wat moet ik van me laten horen. Ik ben inmiddels 72 jaar. 30 jaar depressie achter de rug met heel veel opnames door het hele land en lange duur. Zelfs 12 X geshockt. Tot ik een psychiater tegenkwam die tegen me zei dat er wat anders aan de hand was wat ik zelf eigenlijk al lang vermoedde ) . Testen en onderzoeken met uiteindelijk de diagnose : ADHD/ADD gecombineerd, waarschijnlijk stukje autisme, hooggevoeligheid en meer van die dingen. Ondanks dat er duizenden stukjes op zijn plek vallen en ik in eerste instantie heel blij was met de diagnose, wist ik niet dat het zo’n grote impact op mijn leven zou hebben. Acceptatie, aanvaarding en er mee omgaan. 30 jaar niet anders weten chronisch depressief en daar oud mee moeten worden. Maar dat de diagnose onder die depressie heeft gezeten, ongelooflijk. Niet te bevatten. Maar ook het onbegrip van mensen om je heen. Depressie, ja die is weg, maar voor mij is er iets heftigs voor in de plaats gekomen.
Meteen medicatie. Huishouden doet en deed mijn man al jaren, waar ik overigens veel moeite mee heb al die jaren , ik kan er niet aan wennen.
Het komt op me af als een volle ballon met confetti. En zo voel ik me ook, maar dan een die bij elk moment knapt en zich opnieuw vult.
Ik wil dit zo graag brgrijpen, wie, oh, wie, herkent dit en wil hierop reageren.
Ik wil mijn medicatie nu eerst afbouwen, ervaren hoe het is en voelt zonder medicatie en dan eventueel weer starten met medicatie. En kijken wat er dan gebeurt.
Alsjeblieft mensen als jullie dit lezen geef een reactie aan mij over hoe en wat jullie er mee doen en omgaan.?????????????????
Ik heb goede begeleiding gelukkig, maar wil zo ontzettend graag reacties horen, liefst van mensen boven de 60 of nog iets ouder. Ik heb kinderen en kleinkinderen en een man. Maar dit is zo moeilijk te begrijpen voor iemand die niet weet hoe of dit voelt. Het is extra heftig door die 30 jaar depressie (cocon, waarin ik zat ), maar die ik gelukkig overleefd heb. Maar nu dit , het lijkt of ik opnieuw moet leren leven. Maar vooral het onbegrip en de ( goed bedoelde ) opmerkingen die het nog moeilijker maken.
Maar ik wil het snappen, hoe kan dit ? Ik ga er vanuit dat het beter zal gaan, maar tot die tijd want die moet je ook door.
HEEFT IEMAND ADVIES, REACTIE , OF WAT DAN OOK, REAGEER ALSJEBLIEFT!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Groetjes Ineke