Als ik een lezing of training geef dan zijn er globaal gezien twee mogelijkheden. De ene: de groep hangt aan mijn lippen, ik kan lezen en schrijven met ze. Ze snappen mijn humor, mijn uitweidingen en mijn uitgesproken mimiek en theatrale manier van vertellen. Als ik vertel hoe het in mijn hoofd werkt, liggen we met zijn allen in een deuk en is het een feest der herkenning.
Er zijn ook groepen waar ik het gevoel heb dat ik moet trekken en duwen om wat beweging te voelen, dat ik geregeld denk dat ze me niet snappen en dat ik een licht gevoel van paniek voel opwellen. Dat ik me bloot, kwetsbaar en zelfs een beetje stom voel als ik vertel hoe ik in het leven sta en hoe het in mijn hoofd werkt. Dat ik denk ‘ze vinden me geloof ik heel raar’. [Lees meer…]