Over ADHD en ADD zijn een aantal hardnekkige onwaarheden de wereld in geholpen. Een van die onwaarheden is dat ADHD en ADD alleen bij kinderen voorkomt. De afgelopen jaren is er gelukkig steeds meer wetenschappelijke kennis en begrip voor ADD en ADHD gekomen waardoor we nu weten dat kinderen niet over ADD en ADHD heen zullen groeien, ADD volwassenen en ADHD volwassenen voorkomt en dat er voldoende volwassenen zijn die op latere leeftijd de diagnose ADD of ADHD volwassenen krijgen. Zorginstellingen en wetenschappers gaan er vanuit dat minimaal 5% van de mensen ADHD heeft en schattingen lopen op tot 300.000 ADD en ADHD volwassenen in Nederland.
Mensen met ADD en ADHD die pas op latere leeftijd de diagnose hebben gekregen zijn vaak al aardig ontwikkeld in het toepassen van trucjes en ezelsbruggetjes om “normaal” te kunnen functioneren. De diagnose ADD of ADHD volwassenen kan ervoor zorgen dat de puzzelstukjes op hun plek vallen; de moeite die het kost om normaal te kunnen functioneren, de mood swings en het gevoel anders te zijn dan de rest komt ergens door. Je bent niet gek, je hebt ADHD!
Wanneer er twijfels zijn of een volwassene ADHD of ADD heeft is het goed om te bedenken welke stappen je wil ondernemen en wat daar het doel van is. De diagnose ADD of ADHD bij een volwassene kan behoorlijk wat voeten in de aarde hebben en helaas is het niet ineens een wereld van verschil met de dag van gisteren. Volwassenen die te horen krijgen dat ze ADHD of ADD hebben ervaren vaak zowel een gevoel van opluchting als van wrok, want waarom komt die diagnose nu pas? Het kan een hoop goede en minder goede keuzes in het leven uitleggen, maar ook het gevoel geven dat meer had gekund wanneer de juiste hulp (eerder) was geboden. Daarnaast komt de vraag ‘wat nu’ aan de orde. Het label ‘ADHD’ is leuk, maar wat schiet ik er nu nog mee op?
Naast begrip voor de eigen situatie, acceptatie van het verleden en leren omgaan met lastige eigenschappen heeft ook de directe omgeving iets meer houvast om begrip en inzicht in ADHD te krijgen. Volwassenen met ADHD en ADD kunnen onder andere op het werk en in relaties tegen zaken aanlopen waar nadat de diagnose is gesteld aan gewerkt kan worden. Wanneer er sprake is van structurele moeilijkheden kan ervoor worden gekozen om hulp van een coach, psycholoog of psychiater in te roepen om het leven net even iets makkelijker te maken. Want een volwassene met ADHD of ADD kan prima functioneren volgens de geldende normen en waarden, alleen is een extra steuntje in de rug soms nodig.
Ik ben een vrouw van 62 jaar.heel druk en onrustig.In aug. 2012 kreeg ik hetvhelemaal te pakken.druk druk en druk in mijn hoofd.niets op regel ,een war boel.naar de huisarts daarna psygoloog.na veel te lezen “wat ik wel eens wil maar niet kan”onrust en geen gedachten bij houden ben ik ook gaan letten op voeding en heb een afspraak gemaakt bij de diëtiste
.het wordt beter maar ben er nog niet.ook kan ik heel slecht over menes massa.
Ik deed heel veel vrijwilligers werk en heel graag andere mensen helpen.
Ik ben overal mee gestopt want ik werd alleen maar drukker.Waar ik moeite mee heb dat andere mensen je niet begrijpen.Want ik fiets en loop heel veel om mijn hoofd leeg te maken en te bewegen.he
Dat is soms een war boel.ik ben het beste gevlast als ik in mijn huis alles op regel heb en er moeten geen bijzonder dingen gebeuren dan ben ik helemaal van slag.Dank zij mijn psygoloog en mij zelf ben ik nu weer wat ik ben.
Hallo allemaal.
Ik ben een getrouwde man en vader van 2 kinderen.
Bij mij in het gezin zijn er twee met de diagnose ADHD en alle twee aan de medicatie.
Ooit hebben wij een curcus gevolgd mbt handvaten en het leren hoe te handelen bij een kind met ADHD.
Op die curcus kwamen mijn vrouw en ik erachter dat we hier niet alleen maar zaten voor mijn zoon,maar ook voor mijn vrouw die vorig jaar de diagnose ADHD heeft gehad.
Mijn vrouw is in een therapie gegaan en heeft daar veel geleerd over zichzelf en ADHD.
Daarbij is ook Ritalin voorgeschreven.
Nu mijn vraag:
Ik sta af en toe hulpeloos te kijken naar de gedachtengangen van mijn vrouw en zoon.
Sommige dingen begrijp ik,sommige dingen niet.
Waar ik de meeste moeite mee heb is het soms wat gestreste gedrag en het niet luisteren van mijn zoon.
Ik word dan weleens boos en ga vooral met mijn vrouw in discussie als er weer eens een stress moment is en ik dan niet begrijp waarom er stress is.(zag ik het maar eens vanuit hun perspectief)
Mijn zoon en vrouw worden naar mijn mening gevormd hoe de maatschappij hun het liefste ziet en ik vind dat zo niet fair.
Waarom zijn er zoveel curcussen en therapieen voor mensen met ADHD en niet voor de mensen zonder?
Ik moet meer gaan leren om een discussie uit de weg te gaan en niet de boel aan te blijven wakkeren met de vraag:”wat zit je nou te stressen joh”.
Ik zoek dan ook iets waar ik iets aan mijzelf kan veranderen en niet weer mijn zoon of vrouw.
Opties en meningen zijn meer dan welkom.
Mvg,
Ramon
Dit vind ik niet eerlijk
Ik begrijp dit helemaal. Mijn man zit met hetzelfde en is ook nog militair en is recht lijn g. Prima zou je denken mar helaas niet helemaal. Ik heb adhd, mijn dochter adhd-nos, mijn zoon waarschijnlijk adhd en onze jongste zoon is afwachten. Wat denk je wat het voor hem moet zijn. Maar ook voor mij die zelf adhd net weet en nog niet mee om kan gaan en dan de kids ook nog. Soms giga drama hier thuis
Jij bent een topvader Ramon, dat je je vrouw en zoon zo wilt helpen!
http://www.barbarazijtacoaching.nl/
Ik heb sinds kort ook de diagnose gecombineerde ADHD gekregen. . Ben nu 36 en heb het nooit geweten alleen toen ons dochtertje vorig jaar getest werd en het verslag van haar onder mijn neus kwam wist ik meteen dat ze het niet van een vreemde had… Dus om eerlijk tegenover mijn gezin te zijn heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb me laten testen … Maar nu slik ik methylfenidaat maar merk eerlijk gezegd weinig van wat ik neem ik heb 4x 5mg per dag voorgeschreven gekregen
Mag je dat zelf omhoog doen of mag alleen de arts dat bepalen ?
Ik ga Door een diep dal omdat ik niet kan verwerken dat ik het niet eerder heb geweten en ik al veel kapot heb gemaakt aan contacten en banen( niet te tellen heb gehad) voor mij en mijn man en dochter allemaal boeken aangeschaft Hoe we het beste ermee om kunnen gaan …Zijn er mensen die dit ook zo ervaren en hebben jullie misschien tips ?
Hoi Maartje,
Ik las je verhaal en wilde je even vertellen dat je het sowieso niet eerder had kunnen weten. Ik kwam er ook pas heel laat achter dat ik ADHD heb. Je hebt talenten en gebreken. Dat je dingen kapt hebt gemaakt is vast uit zelfbescherming of je onbegrepen voelen. Nu je dat allemaal weet heb je een hele mooie toekomst voor je. Maak gebruik van je talenten en ADHD-gave. Wees alert op je valkuilen en pak die mooie toekomst!
Heel veel succes,
Peter
Super bedankt voor je reactie Peter..
Fijn om te zien dat je toch niet de enige ben en wat fijn om een steuntje in de rug te krijgen
Ik heb afgelopen vrijdag contact gehad met de arts en ben opgehoogd naar 10mg per keer
Het gaat nu stukken beter en voel me gelukkig ook beter
Vooral toen ik dit opende en het berichtje las 😀
Nogmaals bedankt !!!
Wij en vooral ik, kennen je verhaal helemaal. Hier hetzelfde
Oke..
Klinkt misschien raar maar ergens vind ik het een fijn gevoel dat er meer mensen zijn die hetzelfde hebben en je het kan en mag delen zodat je er ook met iemand over kan hebben die je begrijpt … Niet dat ik altijd onbegrepen ben hoor maar toch is het anders
Bedankt voor je berichtje 😀
Wat ik hier allemaal lees klinkt zo herkenbaar. Jaren geleden is er ook bij op 20 jarige leeftijd ADHD gediagnostiseerd. Een korte periode heb ik geexpirimenteerd met medicatie maar toch besloten om hiermee te stoppen aangezien ik niet van pillen afhankelijk wil zijn. Na met veel moeite een mbo en hbo opleiding goed afgerond en inmiddels vier jaar aan het werk. Inmiddels ben ik 29 en voel mij op dit moment eigenlijk in 1 woord vreselijk. Ik woon in de hoofdstad waar het voor mij eigenlijk veel te druk is, daarnaast heb ik geen relatie maar zou dit wel graag willen maar kom op de 1 of andere manier geen leuke vent tegen. Terwijl al mijn vrienden en familie altijd zeggen dat ik juist een leuk meisje ben en hier niet voor open sta. Voel mij erg alleen en heb de hele dag door eindeloos veel gedachten. Ik ben erg onzeker en hebveel stemmingswisselingen. Zou zo graag mijn leven weer op de rit hebben. Sinds augustus dit jaar zit ik overspannen thuis en inmiddels alweer 50% aan het werk. Het vervelende is dat ik werk in een sector en een bedrijf waar ik mij niet op mijn plek voel, totaal verveeld maar toch overprikkeld. Dus ben al jaren opzoek naar ander werk in een andere branche maar kan hierin geen keuze maken.
Inmiddels loop ik sinds drie weken bij een goede psycholoog. En heb ik met hulp van mijn ouders een huis in een rustigere stad gekocht.
Ben al jaren zo hard aan het vechten om alles op de rit te krijgen maar dit lukt mij toch niet! Ben dus zoals je wel kunt begrijpen erg ten einde raad. Van veel mensen krijg ik het advies om aan de medicatie te gaan maar op de 1 of andere wijze wil ik het zelf oplossen wat dus eigenlijk niet lukt.
net adhd ontdekt.. nog niet klaar op te verwoorden hoe ik me voel…. naar het doet wel goed.om te.weten dat hier mensen zitten die het proces.begrijpen. tot latera. Jirka
Eline, Blijf vooral hoop houden en knokken om alles weer op een rijtje te krijgen.
Met goede hulp moet het lukken.
Ik ben nieuw op dit forum maar wil je bedanken voor je bericht.
Blijf vooral hier uitschrijven wat je meemaakt.
In het begin was ik ook scepties over ritalin.
Na diep onderzoek wat adhd in je je hoofd doet en hoe ritalin daar een positieve rol in bij kan dragen ben ik daar alleen maar enthousiast over.
Praat erover met je psycholoog/psychiater.
evt wil ik dit later ook toelichten.
groetjes Willem
Beste Willem,
Bedankt voor de reactie! Dit geeft zeker weer “hoop”. Heb je zelf dus ook ervaring met ritalin?
Ik loop sinds kort dus bij een psycholoog en ga binnenkort toch met een psychiater vrijblijvend praten om te kijken wat voor mogelijkheden er zijn en wat eventueel bij mij zal passen.
Want misschien is het wel de moeite waard om dit weer een periode te proberen. Alleen is erg iets in mij dat een groot tegenstander van medicatie is.
Hoi,
In reactie op Eine en de anderen.
Bij mij is onlangs add geconstateerd. Ik ben 32 jaar. Ook veel banen gehad, diverse relaties en wel vrienden maar vaak wat oppervlakkig contact. Ik ben ook geen fan van medicatie. Ik heb nu ritalin én concerta geprobeerd, om het zo maar te zeggen. Ik ben blij dat ik er weer van verlost ben, maar nu zit ik weer met mijn problemen waar ik medicatie voor wilde nemen. Ik ga nog wel wat anders proberen, want hoe fijn is het om het leven aan te kunnen? Ik hoop maar dat er een middel is om me te helpen. Want iedere dag dat gevecht met enotieschommelingen en het net niet aan kunnen en vermoeid zijn, ik ben het zo ontzettend zat. Ik wil niet meer hoeven vechten, maar gewoon genieten van het leven en zijn mogelijkheden. Ik heb hierbij wel veel geluk met de mensen om mij heen. Zeker mijn vriend is erg lief en steunend. Dat er zo een bestaat vind ik wel bijzonder.
Hai Djezzie
Heb je mijn verhaal gelezen ? Toevallig ben ik vanmorgen bij mijn psychiater geweest en heb het ook over mijn medicijnen gehad.
Ik slik dexamfetamine. Ik voel dat ze wel wat doen met me, maar ik weet niet precies wat. Ik ben dan ook direct met de medicatie begonnen toen ik de diagnose kreeg.
Maar ik weet nu niet of het de ADHD/ADD en de andere dingen die er ook bij horen zijn of dat het bijwerkingen van de medicijnen zijn. En daar wil ik nu achter zien te komen door de medicatie af te bouwen en dan een week zonder proberen en dan weer bekijken wat ik ga doen. Nu twijfel ik heel sterk of het het een of dat het het andere is en dat voelt niet prettig.
Maar ik denk zelf dat ik wel weer dexamfetamine zal gaan slikken, omdat ze me toch rust in het hoofd geven en alles duidelijker maakte. Maar ik kom uit een depressie van 30 jaar, die overgang is zo enorm en zo anders allemaal.
Ik ben nu ook nog bezig met de acceptatie en aanvaarding en wat ik nu precies mankeer. In eerste instantie was ik blij met de diagnose, maar ik wist niet dat het zo heftig was.
Als je mijn verhaal leest die ik geschreven heb zal het je duidelijk worden waar ik het over heb. Een paar dagen geleden heb ik een paar lange berichten geschreven.
Maar dat je het zat bent, ja, dat kan ik me voorstellen, ik ben dat ook, vooral na al die vele, vele jaren met verkeerde diagnose.
Maar is het iets voor jou om eventueel ook dexamfetami e te gaan proberen? Veel mensen reageren er goed op, waaronder ik zelf. Maar ik wil graag terug naar niks slikken omdat ik graag ECHT het verschil wil voelen tussen met en zonder medicatie. Ben benieuwd hoe het zal gaan.
Ik heb ook methylfenidaat geprobeerd, maar dat was heel erg die bijverschijnselen. Dus meteen dexamfetamine opgebouwd. Maar er wordt me steeds meer duidelijker en vallen er steeda meer stukjes op zijn plek. Ik ben alleen boos en verdrietig dat ik nu pas hoor wat ik mankeer op mijn 72ste. Ik had zo’n ander, beter leven kunnen hebben, maar terugkijken heeft geen zin. Maar ik ontkom er niet aan.
MaarDjezzie, ik zou zeggen, blijf doorzetten en doorzoeken, maar vooral geef je grenzen aan en blijf meepraten met je behandeling, dat is zo belangrijk. Echt, ik spreek uit ervaring.
En als je je kl……. voelt, probeer het over je heen te laten komen en geef toe aan je moeheid. Dit soort van leven kost enorm veel energie. Maar probeer positief te blijven wat vaak moeilijk is, ik weet het, maar het is de moeite waard. Het lijkt op een preek waar je niet op zit te wachten denk ik, maar het is niet als preek bedoeld, maar als oppepper om door te gaan. Im hoop dat ik je daar een beetje mee geholpen heb. Gerust schrijven naar mij als je behoefte hebt of vragen. Of om je verhaal te delen. Schroom niet, ik luister en als ik je helpen kan doe ik dat graag.
Ik hoor wel weer misschien van je.
Groetjes Ineke
Ik wilde nog even zeggen dat mijn verhaal op 30 juni geplaatst is en daarna nog 1 of 2 reacties op iemand waar ik heel veel op geschreven heb. Misschien een idee om dat te lezen als je zou willen, want niks moet.
En zo te horen wat fijn dat je een lieve vriend hebt en fijne mensen om je heen. Zo belangrijk, maar uiteindelijk moet je het zelf doen, maar goede mensen om je heen is heel fijn.
Ik heb ook een man uit duizenden die ik al bijna 50 jaar ken, waarvan bijna 48 jaar getrouwd en kinderen e kleinkinderen..Mijn man heeft het niet gemakkelijk gehad met mij en nog niet, maar hij is er, mijn rots in de branding.
Koester het, dat je een lieve vriend hebt en fijne mensen die er voor je zijn.
Groetjes Ineke
Mooie en herkenbare verhalen allemaal. Ik ben 42 en weet sinds een paar dagen dat ik gecombineerde ADHD heb. Nou ja, ik denk dat ik het jaren weet en mijn omgeving ook maar nu vindt de psycholoog dat ook. Het voelt nog heel raar om ineens zo een label te hebben. Ik heb prachtige kinderen, een schat van een partner en heb een directiefunctie bij een groot bedrijf. Ik heb er wel altijd heel erg hard voor moeten werken en met mezelf moeten vechten om te komen waar ik nu ben. Ergens in mijn achterhoofd zit wel het idee dat het makkelijker was geweest als ik dit eerder had geweten maar het is wat het is. Relevanter vind ik om te bedenken wat ik er nu mee moet. Ik ervaar de meeste problemen met goed plannen, concentratie en aandacht voor details. Ik herken de hyperfocus ook heel maar dat vind ik eigenlijk zalig. Dan ben ik op mijn best. Als ik er zo over nadenk, maakt de ADHD ook een heel mooi deel van mij uit. Humor, veel dingen tegelijk doen. Creatief ook al heb ik een technisch vakgebied. Enfin. Wat nu? De psycholoog adviseert mij de medicinale weg te te bewandelen maar ik lees daar zo veel negatiefs over. Ik denk zelf meet aan cognitieve gedragstherapie gericht op de belemmeringen die ik ervaar. Wie wil wat van zijn of haar ervaringen met mij delen?
Peter
Dag Peter,
Ik herken me in jouw verhaal, heb mijn leven ook goed op de rit en heb daar ook hard voor moeten werken. Het meeste last heb ik van concentratieproblemen en plannen. Sinds kort ben ik me gaan verdiepen in ADHD maar ben nog niet gediagnostiseerd. Welk pad heb jij daarin gelopen? Eerst naar de huisarts en toen?
Karin
Peter & Karin,
Ook ik ervaar precies het zelfde…Goede baan alles op de rit en zoals Karin het omschrijft; concentratieproblemen en grote moeite met plannen! Ben ook (nog) niet gediagnostiseerd, omdat mijn arts zegt dit niet nodig is, daar ik er in het dagelijks leven geen problemen van ondervind…, maar hoe meer ik er over lees en dus ontdek, begin ik toch het idee te ontwikkelen dat i dit eigenlijk wel wil!
Groet, Jasper
Ik ben 65 jaar ,na jaren lang onrust en piekeren ,en depressie ,zijn ze er nu achter dat ik ADHD heb
Ik zit in een proefperiode van medicatie om te kijken wat het beste bij mij past
Nu lees ik veel op internet ,dat wietolie meer rust brengt dat de chemische pillen die wij voorgeschreven krijgen .nu is mijn vraag als je wietolie gaat gebruiken ,wordt daardoor toch geen dopamine aangemaakt ,dat bij ons te weinig wordt aangemaakt ,dus het is alleen om rustiger te worden
Hallo allemaal. Ik lees dit, en het geedft me een gevoel van dat ik niet de enige ben. Ik ben een vrouw van inmiddels 72 jaar. In 1988 is er bij mij een depressie ontstaan, die later chronisch werd en werd mij gezegd dat ik dit zo zou houden. Heel veel opnames gehad, dan weer 8 maand in gedragskliniek, dan weer 3maanden, herstellingsoord, dan weer paazafdeling van ziekenhuis, psychiatrisch ziekenhuis, jaar in jaar uit. Ben 12 X geshockt geweest in Groningen. Ik heb 14 soorten antidepressiva gehad, maar had alleen maar last van bijwerkingen. Ongeveer 10 jaar geleden kreeg ik ambulante hulp thuis wat er voor zorgde dat ik geen opnames meer had, dat was heel fijn, maar depressie ging niet over. En ondertussen
Sorry, ik heb mijn verhaal hier verder geschreven, maar het is weg, hoe kan dit?ineke
de
maar medicatie uitproberen. Zelf ben ik op zoek gegaan naar andere hulp enkele jaren terug, want ik
voelde dat er iets was, maar wist niet wat. Maar moest bij de instantie waar ik onder behandeling was
weg i.v.m. met de verzekering. Maar ook dat hielp niet. Dus ik weer terug naar mijn oude instantie, maar
kwam nu bij ouderenafdeling terecht. De nieuwe psychiater had bij het eerste gesprek in de gaten dat er
veel meer speelde en ben ik getest op bordeline, ADHD/ADD, autisme. Bordeline was het niet.
Uiteindelijk is er ADHD/ADD gecombineerd vastesteld , en waarschijnlijk een stukje autisme ( waar later
naar zal worden gekeken als alles in rustiger vaarwater is gekomen ). De psychiater waar ik de eerste keer
mee sprak zei nog, wat jammer dat ze hier niet eeder achter zijn gekomen, u zou een heel ander en
prettiger leven kunnen hebben gehad.. in eerste instantie was ik blij dat ik gelijk had met mijn gevoel dat
er meer of iets anders aan de hand was. Ook ben ik high sensetive ( hsp ). Ben aan de Ritalin geweest,
veel bijverschijnselen. Nu slik ik dexamfetamine, wat heel langzaam opgebouwd is naar nu 5X 21/5 mg
per dag. Ik krijg het gevoel/idee dat dat mijn ADHD/ADD heel erg versterkte en dacht dus
bijverschijnselen. Weer aan het afbouwen gegaan om te kijken of dat ook zo was. Maar door veel te lezen
over alles , ben ik mij bewuster van het feit dat er zoveel stukjes op de plek vallen over als ik lees wat
ADHD/ADD allemaal inhoudt. Ik heb het heel erg onderschat en loop nu tegen alles aan , wat eigenlijk
mijn hele leven al wel speelt. Maar nu heb ik het gevoel/idee dat het nu ik dexamfetamine slik het mij pas
echt duidelijk wordt wat het allemaal inhoudt. Het is net of ik een opgeblazen ballon ben met confetti er
in en dat dat knapt, zo’n heftig gevoel. Depressie is practisch over, stemmingswisselingen zijn erg
aanwezig ( schijnt er ook bij te horen ) . En het onbegrip van de omgeving vind ik erg moeilijk om mee
om te gaan. Hoe leg je iets uit wat je zelf niet snapt dat je dit hoort op je 72ste jaar. Het huishouden en alles wat daar bij hoort, wordt al jaren gedaan door mijn man, waar ik niet blij mee ben, omdat ik dat zelf wil/moet kunnen .En die 30 jaar depressie? 30 jaar van mijn leven waarin im GEleefd heb, maar niet BEleefd heb. Ik heb
mijn leven gespeeld zoals ik dacht dat ik zou zijn als ik niet depressief zou zijn. Niet terugkijken zeggen ze dan, maar het zijn wel 30 hele belangrijke jaren geweest en als ik toen had geweten van dat ik dit allemaal had was mijn leven zo anders verlopen. Ook naar mijn man , kinderen en inmiddels kleinkinderen toe. Hoeveel ellende was me bespaart gebleven. Ik weet wel dat men ADHD/ADD voor volwassenen/ouderen daar nog niet zo heel lang mee bezig zijn en veel hulpverleners er nog niet zoveel van af weten, maar toch……….
Ik dacht eerst zo van nu weet ik het en ga ik met mezelf aan het werk. Was het maar zo simpel. Inmiddels ben ik er achter dat er zoveel verwerkt moet worden voor je uberhaupt aan jezelf kunt werken. Dag/nachtritme ben ik al een jaar mee bezig en dan wat er nog komen gaat. Je eigen waarde, schuldgevoel naar iedereen , omdat je woorden ( ruzie ) hebt gehad door je onmacht. Achteraf is alles te begrijpen waarom ik zo dacht, deed , voelde, en was zoals ik niet wilde zijn. Die ADHD/ADD en wat er nog meer speelt dat dat overkoepelt of zich heeft geuit in een depressie met alle gevolgen van dien. Ik wist niet dat ADHD/ADD zoveel inhield. Begrijpen doe ik het nog steeds niet, veel verdriet heb ik wel dat het nu pas ontdekt is. Voor dat alles weer een beetje op de rit is ben ik heeeeeeeeeel veel tijd verder. Maar ik blijf hoop houden dat het goed komt, in ieder geval beter dan dat het nu is. Stapje voor stapje , hele kleine stapjes , te klein naar mijn zin. Maar zo zal het wel moeten. Ik wil nog 20 jaar leven, mij bewijzen dat ik dat kan. Alleen ik kan het niet alleen zoals ik er nu in of voor sta. Ik heb goede professionele begeleiding en hoop op steun, hulp , eb een beetje begrip van de omgeveing.
Hier laat ik het bij, het is een lang verhaal geworden, sorry daar voor, maar zo is mijn leven met de diagnose ADHD/ADD gecombineerd en zeer complex en tegenstrijdigheden sinds een poos.
Daar ben ik weer even terug. Ik zag dat mijn verhaal wel helemaal over geko en was, maar het ging zo raar, zoals te zien is. Ik wil er alleen even aan toevoegen dat ik positief blijf , ook al is dat moeilijk vaak, maar sinds mijn depressie weg is, en ik denk door de dexamfetamine wordt alles weer helderder in mijn hoofd zodat ik weet en ga weten hoe ik verder wil, althans probeer en met mijn begeleidsters daarin. Maar ik ga er voor, wij allemaal toch? Die stempel of label nemen we op de koop toe en zorgen dat ons leven leefbaar wordt. En we hopen met zijn allen denk ik voor meer begrip voor alle psychische aandoeningen/ziektes .
Bedankt dat jullie mijn verhaal hebben gelezen en er mensen zullen reageren , of herkennen in mijn verhaal , of toevoegingen, advies, alles is goed.Dankjewel
groetjes Ineke
Hoi Ineke ,ik wou vragen hoe of het nu gaat een maand verder ,met je medicatie en je acceptatie van ADHD/add ,gebruik je nog steeds dexafetamine ,en hoeveel ?
En D klachten waren meredeel ,overspannenheid en depressies naar ik vernam
Hoe gaat het daar nu mee ?
Was je niet chaotisch of slordig in bepaalde dingen
Gaarne een reactie
Gr keesie
Hai Kees
Fijn dat je reageert. Ik heb gisteren net een mail gestuurd naar de redactie dat ik even stoppen wou met deze site omdat het voor mij heel moeilijk werd om wegwijs te worden op deze site vanwege mijn dwangmatigheid en perfectionisme en niet precies weet hoe het allemaal werkt.
En nu krijg ik een reactie , waar ik heel blij mee ben en graag op wil reageren natuurlijk, maar er staat nu boven mijn laat wat van je horen-vakje ” Reactie annuleren ” in het rood en weet niet wat dat betekent. Dus wil ik eerst even kijken wat er gebeurt als ik dit berichtje toch verstuur.
Ik weet niet of dit door de redactie komt , omdat ik hen gisteren geschreven heb, ik weet het niet.
Als ik schrijf wil ik ook weten of het op de goede plek komt. Begrijp je wat ik bedoel?
Ik hoor dat heel graag
Groetjes Ineke
Hai Kees
Hier ben ik weer want ik heb gemerkt dat mijn antwoord gewoon hier terecht komt.
Ik ga er van uit dat je een man bent, tenminste de naam Kde dicatie voel. ees, alhoewel er ook dames zijn met de naam Kees. Maar dat is verder totaal niet belangrijk in dit geval.
Ik lees dat jij ook lang bezig bent geweest totddat je de diagnose kreeg. Een hele vervelende situatie.
Ik ben nog steeds bezig met het accepteren van de diagnose, omdat ik niet kan begrijpen dat je op 72 jarige leeftijd dit te horen krijgt. Ik ging er uit van de eerdere diagnose : chronische depressie en daar moet je je verdere leven maar mee doen.
Maar nu , die ommezwaai , ja, die gooit alles omver , alles overhoop.
Toen ze mij aan het testen waren op andere aandoeningen, dacht ik dat als het inderdaad wat anders is dan ben ik blij, want dan komt mijn gevoel uit dat er wat anders moest zijn.
En dan zou mijn leven weer ” gewoon ” door kunnen gaan waar het 30 jaar geleden gestopt was door die akelige depressie.
En ja hoor, de depressie is weg, maar de diagnoses n.l. ADHD/ADD gecombineerd, eventueel een stukje autisme, enz. waren waarschijnlijk ( pracktisch zeker ) de aanleiding voor de depressie dus het was depressie. Standaard behandeling, opname na opname , overal geweest. 12 x geshockt, medicijnen die niet aansloegen, 14 soorten geprobeerd tot ik 3 jaar geleden zei , ik stop met medicijnen.
Inmiddels ambulante hulp sinds 2006, heel fijn , geen opnames meer waar ik blij mee was. Maar depressie was ook inmiddels chronisch, je weet wat het inhoudt , las ik he?
Dus een zijstap gemaakt naar iets anders, het heet kop en lijf, maar voor mij niet geschikt bleek achteraf.
Dus weer terug naar ambulante hulp, maar nu bij afdeling ouderen. Dat was mijn ” geluk ” , want deze psychiater had direct in de gaten dat er meer aan de hand was.
Dus getest op alles en de diagnoses waren zoals ik hierboven beschreven heb. Er vielen wel duizend stukjes op de plek ( en nog steeds ), Alleen wat ik altijd gedacht had had van dan gaat mijn leven doorwaar het in feite ” stil ” is blijven staan. Niks is minder waar. Ik moest , althans zo ervaarde ik het, ik moest opnieuw leren leven. Mijn man regelde alles , hij deed de hele huishouding al jaren ( ik had geen overzicht en inzicht meer ) en alles wat er bij hoort. Ik heb 30 jaar GEleefd, , aar niet BEleefd, zo ervaarde ik dat. Kinderen waren 30 jaar ouder, inmiddels 4 kleinkinderen. Dat besef, dat er van de ene op de andere moment was, is niet te beschrijven. Voor mijn gevoel/idee was ik stil blijven staan en zij allemaal doorgleefd hebben. Ik voelde me erg aan de kant staan en dat nadat ik jaren de regie in handen had gehad voor de depressie. Ik draaide mijn handen nergens voor om, alles kon en deed ik en toe die depressie etoen deze diagnose. In eerste instantie dus de opluchting van , gelukkig ik kan weer gaan leven. Maar dan………….
Meteen met medicijnen gestart ( achteraf heel jammer, maar daar later over )methylfenidaat. Nee, dat was het niet. Toen met een lage dosis dexamfetamine 3X per dag 1 tablet van 2 1/5mg. Dat ging prima. Een week later 3X per dag 2 tabletten van 2 1/5mg. Ik voelde me uitstekend. Rustig, niet zo’n chaos. Maar weer een week later 3X 3 tabletten van 2 1/5mg per dag. En zo ben ik doorgegaan tot 5X 2 1/5 mg per dag. In eerste instantie ging het ook wel goed, maar op een gegeven moment was het net of ik een opgeblazen ballon was met confetti er in die steeds weer opnieuw knapte. Ik was rustig, maar ook weer niet, allemaal heel dubbel. Het was net of dat wat jaren onder de dpressie heeft gezeten er met een ontzettende vaart uit kwam. Heel erg vergeetachtig, terwijl ik altijd alles zo goed onthouden kon. Werd veel drukker. Ik kende mezelf niet meer, ik snapte er niks meer van.
En toch vielen er steeds meer stukjes op zijn plek. Mijn begeleidster zei, dat komt omdat je nu ruimte krijgt in je hoofd, komt er rust en komt er ook uit wat er in zit.
Mijn arts zei, dit was een gewone arts die gespecialiseerd was in ADHD/ADD voor volwassenen , dat het nog maar kort bekend was dat volwassenen ook ADHD hebben en er nog weinig over bekend is.
Helaas ging deze arts weg bij de instantie waar ik onder behandeling ben. Dus een andere psychiater. Ikzelf dacht dat het allemaal bijverschijnselen waren, want ik transpireerde ook zo erg en wilde graag minderen. Ik was er van overtuigd dat deze medicijnen voor mij averechts werkte.
Ik mocht minderen weer naar 4X 2 1/5mg per dag. Dat was in afgelopen juni.
5 juni gingen we op vakantie. Stiekem ben ik nog een keer gaan minderen naar 3X 21/5mg per dag. Maar stom om dat op eigen houtje te doen. Voelde mij er niet goed bij, dus na 4 dagen weer naar 3 x 4 van 2 1/5 per dag.
Maar om nu terug te komen op wat ik aleerder zei, en jammer vind, dat ze nu pas vroeg om een lijst bij te houden hoe ik me voel en hoe ik me met m
Hoi ,Ineke ,hier Kees nog even trouwens ik ben van het mannelijk geslacht ()maar dat even terzijde
Ik hoorde ook 2 mnd geleden dat ik ook ADHD had ben nu (65 jaar ) maar ik had toch ook wel andere soort klachten ,zoals depressief en onrustig ,maar geen chaos in mijn hoofd zoals zovelen wel hebben
Maar wel kreeg ik oorsuizen en slikklachten ,( wat niet meer weg gaat ) maar ik ben nu gestopt met welbrutin ,vanwege toch te veel bijwerkingen ,daarom ga ik nu in behandeling mij een instelling in Zaandam ,om mijn angsten en depresiviteit aan te pakken ,en om andere medicatie te proberen ,zo als wietolie of een ander medicijn die wel bij mij past ,
Gr Kees
Hai Kees
Ik heb net een heeeeeeeeeeel lang verhaal geschreven en nu lees ik dit bericht van jou, wat eigenlijk een hele andere inslag als de mijn heeft.
Ik hoop in ieder geval dat jij bij de juiste arts of wie dan ook terecht komt die jou helpt om van je klachten af te komen , maar zeker ook van die kl………..depressie, want dat is het.
Heel veel sterkte en ik hoor misschien nog een keer van je hoe het verder gaat?
groetjes Ineke
hopelijk lezen anderen mijn bericht ook en krijg ik nog meer reacties die mij inzicht o.i.d. kunnen geven.
Hai Kees
Mijn bericht gaat even heel raar. Het loopt iets door elkaar, vooral het eerste begin. Maar ik wil het graag even afmaken, ook al is het erg lang geworden inmiddels, sorry.
dus het gaat over bijhouden hoe ik me voel en wat ik voel met medicatie. Ik vind dat een onmogelijke taak. Dat had die arts moeten doen toen ik met dexamfetamine begon, dit is zo raar om te doen, maar doe mijn best.
Vanochtend een gesprek gehad met mijn begeleidster en ik heb gezegd dat ik graag af wil bouwen , dan gaan kijken hoe het gaat zonder en dan zonodig weer beginnen en dan bijhouden wat het met me doet. Want het doet echt wel iets, maar ik kan niet zeggen wat omdat ik direct na de diagnose ben begonnen met dexamfetamine. Ik ben rustiger in mijn hoofd, kan me beter concentreren ( alleen opletten dat ik niet hypefocus wordt , die neiging heb ik als iet me boeit ).
Maar acceptatie dat het nu pas naar voren komt, dat houdt me heel erg bezig. Ik kan er nog niet goed mee omgaan. En al die jaren, die weg zijn, tenminste zo voel ik het.
Maar het voelt goed en het komt goed, alleen zal het een tijdje ( lange tijd denk ik wel ) duren.
In de vakantie een boek gelezen die mij veel duidelijk gemaakt heeft het heet : Aandacht ADHD Een kopzorg , door Kathleen Nadeau. Ik vond het een goed te begrijpen boek, duidelijk en veel uit te her en erkenning te krijgen. Ik heb het uit de bieb.
Veel lezen wordt er gezegd, dat je begrijpt wat ADHD/ADD inhoudt , maar teveel raak je van in de war, tenminste dat is mijn ervaring.
Je vraag of ik chaotisch was en slordig moet ik zeggen ja, achteraf pas, toen ik de diagnoses kreeg van de dingen viel alles op de plaats van waarom ik deed wat ik deed en voelde wat ik voelde. Ook van alles kocht als het mijn intersse had. Ik begin mijzelf nu pas te begrijpen, raar he? Misschien herken je dat? En misschien ook anderen , als ze de moeite nemen om mijn lang bericht te lezen. Ook dat hoort bij mijn ADHD/ADD OF WAT DAN OOK. LAnge mails of apps, mijn kinderen vallen er al over.
In een woord ONBEGRIP, daar loop ik tegen aan en ik zal niet de enige zijn, maar zelfs dat kan ik begrijpen.
Sorry, dat mijn verhaal zo lang geworden is, ik hoop wel dat het in ieder geval duidelijk is. En schroom niet om meer vragen te stellen, ik zal dan proberen korter te antwoorden en dat zal zeker lukken. Ik hoop zowieo op een reactie als dat mogelijk is.
Alleen het begin loopt een beetje gek vandaar dit tweede bericht, maar daar kan ik niks aan doen, ik weet niet hoe of dat is gebeurt, sorry.
In ieder geval sterkte met de diagnose en de acceptatie en keuze van m3dicijnen. Ik hoor het graag.
Groetjes Ineke
Hoi ,Ineke ,ik heb al gereageerd op je verhaal .wat mij verwonderd ,dat je een boek kan lezen ,ik lkan helemaal niet lezen ,of mijn aandacht erbij houden ,zo afgeleid ben ik dus
Ik denk dat mijn verhaal hierboven vermeld is ,gr Kees
Hai Kees
Dit was een boek die mijn interesse had, dus dat scheelt wat concentratie betreft. Maar ook de dexamfetamine heeft daar mee te maken . Kan me beter concentreren en rustiger met dingen bezig zijn , zoals in de vakantie. Ik kon in Cochem in Duitsland lopen zonder dat ik last van de mensen had. En kaarten kon maken. Duidelijker iets kan uitleggen. Ik denk dat je wel meer overeenkomsten heb met mij en anderen als mijn verhaal zo duidelijk herkenbaar voor je is? Want dat bedoelde je toch toen je zei dathet jouw verhaal kon zijn die ik vermeldde, of heb ik dat mis?
groetjes Ineke
Hier ben ik weer. Ik hebe hier al eerder geschreven en ook boj de andere onderwerpen, maar nu weet ik het helemaal niet meer. Ik heb meteen toen ik de diagnose ADHD/ADD gecobineerd ook meteen medicatie voorgeschreven gekregen en ook gaan opbouwen. Eerst 3X 1 tablet van 21/5 mg en deze opgebouwd. Inderdaad minder cchaos, meer concentratie, meer overzien enz.enz. Dus ik dacht dat gaat goed. Tot ik tot het besef kwam dat ik eigenlijk niet weet of de medicijnen me helpen of het besef van de diagnose die me rustiger maakte. Ik kom n.l. uit een depressie van 30 jaar , een hele grote overgang en erg verwarrend. Ik heb mijn verhaal al eerder hierover verteld hierboven en op 30 juni nog uitgebreider wel op deze site, maar onder een andere catogorie. Ik ben een vrouw van 72 jaar en ben voor mijn gevoel 30 jaar kwijt door wel Geleefd , maar niet BEleefd te hebben door de depressie.
Mijn man doet de huishouding en alles wat er bij hoort, ( waar ik veel moeite mee heb ).
Inmiddels heb ik mijn medicatie afgebouwd om te zien wat en hoe ik zou zijn met de diagnose zonder medicatie. Vorige week heb ik de laatste gehad, maar kreeg het gevoel dat ik toch niet zonder medicatie te kunnen, tenminste dat dacht ik, dus ben weer gestart met 3X 1 tablet van 21/5 mg en deze weer verder opgebouwd naar inmiddels 3X 3tabletten van 21/5 mg.
Nu begin ik weer te twijfelen, want ik reageer nu heel anders. Ik wordt apatisch, onrustig, chaotisch, en vreselijk transprireren. En dromen, heel erg.
Ik snap niks meer van mezelf. Ik vraag me zelfs af wat eigenlijk mijn klachten zijn, of ik , ast heb van de bijverschijnselen of dat de klachten nu beel sterk naar voren komen, ik weet het niet meer.
Dat dit alles wat me nu overkomt er al mijn hele leven er zit en het zich heeft geuit in een depressie.
Tot ik een nieuwe psychiater kreeg en zei dzt er meer aan de hand was. Ik heb altijd een gevoel gehad die ik niet tbuis kon brengen, dus er vielen stukjes op de plek.
Depressie is wel weg, behalve de stemmingswisselingen die veel heftiger zijn nu.
Ik wou dat er iemand is of meerdere mensen die zich herkennen in mijn verhaal. Op dit moment is/vind ik het erg moeilijk en weet niet meer wat ik moet doen. Mijn psychiater en begeleidster zijn beide op vakantie, maar krijg ook net zo lief antwoord van iemand met ervaring of die mij raad kan geven. Het houdt me zo erg bezig. Ik heb niemand in mijn omgeving die me begrijpt, steunt of raad kan geven. Wel lieve mensen die met de beste bedoelingen dingen zeggen an je moet dit of je moet dat. Weten doe ik het allemaal wel maar doen. Er is zoveel wat ik wil doen, maar weet niet hoe. Ook die 30 jaar van de depressie nekt mij. En ik wil zo ontzettend graag nog een fijn leven. 72 jaar is niet oud, maar inhalen of overdoen kan niet. Gelukkig en ik positief ingesteld en voel me nog jong , maar voel dat ik erge s knzit waar ik niet uitkom. Ik ben boos, verdrietig dat men er nu pas acbter is wat de werkelijke oorzaak is, maar aan de a dere kant ook blij natuurlijk. Het is zo dubbel allemaal en dat maakt het zo moeilijk. Ik weet het echt niet meer. Ik heb laatst ook een lieve reactie gehad van een zekere Miep. Zij had zo’n gelijk, ik wou haar terugschrijven aar weet niet hoe dat te doen. Ko t misschien nog.
Maar lieve mensen jong of ouder, maakt niet uit, alsjeblieft reageer als je weet hoe ik hker uit kan komen. Misschien wil ik te snel. Ik weet niet wat goed is of juist niet. Ik snap niks meer van mezelf.
Wel heb ik iets ge, ezen van iemand die alle kenmerken of symptomen heeft bekeken die op hem van toepassing waren en daar mee aan de slag is gegaan. Ik weet niet meer wie dat was en onder welke catogorie dat was. Misschien leest bij/zij dit nog en hoor ik er meer over, a ders ga ik weer zoeken.
Het is een lang verhaal geworden, sorry, maar bedankt voor het lezen. Hopelijk zijn er mensen die dit herkennen en er meer over weten. Er is ook been steungroep in de Deventer helaas, maar wie weet zijn ef hier mensen die eku nen helpen. Want ik weet het e ht niet meer wat i, moet doe, nuhang ik de hele dag zonder dat ik iets doe, terwinl im graag creatief bezig ben. Ik en te moe.
Ik ga te laat naar bed, ik weet het,.
Iedereen, bedankt en zelf ook veel zterkte en ik hoop op reacties die me verder helpen?????????
Liefs I eke
Ik weet pas sinds afgelopen Woensdag zeker dat ik ADHD heb. Het was al eerder gediagnosticeerd door mijn psycholoog maar ik nam dat niet serieus, als man van 47 ADHD? Mijn vrouw stuurde mij afgelopen Woensdag een artikel door van een man die aan zijn vrouw uitlegt hoe er in zijn hoofd aan toe gaat. Ik moest letterlijk huilen toen ik dat las, alle puzzelstukjes vielen ineens op zijn plaats. Ik had het niet beter kunnen omschrijven, maar het was wel alsof ik het zelf geschreven had. Mijn hele leven lang worstel ik met mezelf en met mijn onzekerheden, ben constant op zoek naar bevestiging en waardering, is het constant een enorme chaos in mijn hoofd, vanaf dat ik wakker wordt tot aan het moment dat ik wil gaan slapen. Ik kan me bijna nooit ergens lang op concentreren en als dat wel lukt ga ik in een soort hypermodus, alles moet wijken voor dat doel en ik doe dan tien dingen tegelijk en ben dan onuitstaanbaar voor anderen.
Vooral de mensen die dicht bij me staan moeten het ontgelden, ik kan van hen geen kritiek dulden en zie elke vorm van kritiek als een persoonlijke aanval. Dat is niet alleen voor hen, maar ook voor mij enorm lastig, ik kan van sommige opmerkingen dagenlang van slag zijn of enorm kwaad worden, ik ben helemaal niet agressief van aard maar ik kan dan echt ontploffen. Het ontbreken van een filter maakt het voor mij onmogelijk om normale kritiek fatsoenlijk te pareren en alles, ook geluiden en kleuren komen soms keihard binnen.
Met name mijn stemmingswisselingen zijn erg lastig, mijn vrouw maakt zich zelfs zorgen als ik een stukje ga fietsen omdat ze bang is dat ik mezelf wat aan doe. Dit is absoluut onnodig want ik ben ontzettend blij met wat ik ondanks mijn ADHD allemaal wel bereikt heb, en vind het leven veel te mooi om daar uit te stappen. Mijn lieve vrouw en zoon, mijn geweldige ouders, mijn vrienden en mijn goedlopende bedrijf heb ik ondanks ADHD toch weten te behouden en daar ben ik enorm trots op en koester ik.
Naast alle vervelende aspecten van ADHD zijn er namelijk ook positieve kanten die vermeld dienen te worden; mensen zoals wij zijn vaak creatief, empathisch en wij kunnen houden en rouwen als geen ander. Ik ben in staat om zelfs voor hele lastige dingen een oplossing te vinden en kan oprecht meeleven met anderen die verdriet hebben door bijvoorbeeld het verliezen van een geliefde.
De conclusie die ik afgelopen Woensdag heb getrokken heb geeft al ontzettend veel rust, ik weet nu wat ik heb en waardoor ik zo ben als ik ben. Ik ga de komende tijd m.b.v. medicatie en therapie proberen wat orde in de chaos in mijn hoofd te scheppen, en ben eigenlijk alleen maar heel dankbaar dat ik nu eindelijk weet wat er “mis” is met me.
Ik wens iedereen die kampt met de verschijnselen die gepaard gaan met ADHD heel veel sterkte en succes, en ben een ieder die de moeite heeft genomen om zijn of haar verhaal om dit forum te delen meer dan dankbaar.
Vriendelijke groet,
Michel.
Hai Michel
Ik herken mijzelf helemaal in jouw hele verhaal. Mijn verhaal staat gedeltelijk hierboven.
Maar ook heb ik vandaag weer een heel verhaal geschreven die hieronder staat.
Ik heb jouw verhaal vaal overgelezen, zo herkenbaar. Wat fijn dat het voor jou zo duidelijk is.
Ik had al eerder willen reageren , maar kon de juiste woorden niet vinden omdat ik me overdonderd voelde door het gevoel mijn eigen verhaal te lezen.
Hoe gaat het nu met je? Ben je gestart met medicatie en therapie? Zo ja, mag ik dan weten welike en hoe, of ben ik nu te brutaal? Je hoeft geen antwoord te geven natuurlijk, niks moet, het mag.
Zelf weet ik het even niet meer. Ik voel me van de regen in de drup terecht te zijn gekomen. Ik snap mezelf niet meer. Maar dat heb ik in mijn verhaal vanochtend al geschreven, dus als je wilt kun je het daar verder lezen.
Maar dat je weet waar je aan toe bent dat voelt goed zeg je, dat was ook mijn conclusie in de eerste instantie. Ik voelde n.l. dat er meer of iets anders aan de hand was dan de depressie en daarin werd ik dus bevestigt door een nieuwe psychiater na heel veel testen en onderzoeken.
Alles viel op de plek, maar ik wist niet wat deze diagnose betekende. Ik heb het onderschat, ik wist niet dat er zoveel speelde. Nu ik dat één keer weet is het net of ook alles naar de oppervlakte komt wat er al die jaren in mij gezeten heeft en nu uiteen spat als een opgeblazen ballon met confetti.
Zelf had ik g3dacht, als de depressie weg is, dan kan ik weer verder en hier mee aan de gang.
Maar niets is minder waar. De overgang is zo enorm groot. Dat bedoel ik met van de regen in de drup.
Morgen komt mijn begeleidster weer en dan maar weer kijken hoe we verder gaan.
Maar ik blijf hoop en moed houden dat ik ook ooit , al is het maar een klein beetje rust te kunnen vinden en een beetje te worden zoals het voor mijn depressie was:: LEEFBAAR
Dit wou ik even als reactie geven aan jou. En ik hoop dat het met jou goed gaat. Hopelijk hoor ik dat en anders sterkte met alles.
Lieve groetjes Ineke
Hallo miep/Jannneke en alle andere mensen die dit lezen.
Een poos terug schreef ik dat mijn dexamfetamine aan het afbowen was. Inmiddels ben ik weer begonnen met langzaam opbouwen per week.
Ik ben gestart met 3X 1 tablet van 21/5.
Vandaag ga ik stareten met 3X 5 tabletten van 21/5 mg , dat is de dosis waar ik de vorige keer mee gestopt ben.
Maar ik voel me nu veel slechter dan toen. Ik transprireer heel erg als ik maar iet druk maak, maar dat kan ook zo in een keer komen opzetten. Heel veel hoofdpijn.
Ik ben onrustig, nerveus, chaotisch en nog meer van die bijverschijnselen.
Ik voel me heel apatisch, lusteloos,alles is me teveel en ik kom nergens aan toe.
Dat was bij het slikken van de dexamfetamine bij de eerste keer anders. Ik had toen eeen betere conentratie ,zelfs tot hyperfcussen toe.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik toen ook een poos op vakantie was.
Maar nu likt het wel of ik een placebo slik, wat ik nagevraagd heb bij de apotheek. Ddat was niet zo , maar wel een andere bereider.
Maar hoe het ook zij, ik voel me ziek en krijg het gevoel dat ik weer in een depressie raak, waar ik net na 30 jaar uit ben.
Ik heb al een hele aanvaring gehad met man, maar ook helaas met onze kinderen.
Mijn situatie wordt niet begrepen ,wat ik wel kan begrijpen, want ik snap zelf ook niks meer van mezelf. Ik voel me zo erg alleen.
Het liefst wil ik stoppen met medicatie , want de bijwerkingen tellen voor mij erg zwaar, voel me gewoon ziek, vooral als ik wakker wordt en er weer een nieuwe dag aankomt.
Heeft iemand ervaring of kent iemand iemand met deze ervaring van ADHD/ADD gecombineerd en
En dan zonder medicatie werkt aan zichzelf??????????
Waarschijnlijk heb ik ook een persoonlijkheidsstoornis , welke precies zijn voor mij vraagtekens, omdatik eerst mett de ADHD/ADD aan de gang moet. Maar ik vermoed een afhankelijkheidsstoornis, omdat ik altijd bevestging zoek en een ander nodig heb om iets te besluiten.
Ik vind dit heel erg om te moeten zeggen, maar ik eraar dit al mijn hele leven ( vooral na de diagnose ADHD/ADD ,vallen er zoveel stukjes op de plek ).
Ik snap het gewoon niet meer, sorry , ik ben 72 jaar, 2 kinderen grootgebracht en dan de depressie van 30 jaar en nu dit. Ik sta op een heel groot kruispunt met heel veel wegen en niet wete welke kant ik uit moet..
Herkentiemand dit of kan me tips of raad geven waar ik wat aan heb of mee verder kan.
Is ADHD/ADD te behadelen zonder medicatie, heeft iemand daar ervaring mee???????
Dat is een hele grote vraag van mij en zou het zo fijn vinden om daar een anrwoord of reactie op te krijgen.
Zowiezo is een reactie fijn op wat ik geschreven heb.
Liefs Ineke
P.s. soms denk ik, kan ik niet beter opgenomen zijn en keihard aan mezelf werken, of is dat een illusie?
Ik schiet zo niks op en blijf maar ronddraaien in een cirkel.
Ik ben boos, boos op me zelf, dat het simpelste ( dag/nachtritme ) nog niet voor elkaar krijg.
Terwijl ik de laatste 30 jaar elke keer meer weer opnieuw zoveel overwonnen heb.
IK SNAP HET NIET MEER.
Maar ik wil niet klagerig overkomen of negatief zijn, want dat ben ik niet ,het is gewoon een keiharde feit.
Iedereen heel veel sterkte, want ik weet daat ik niet de enige ben die hier mee zit.
Fijn, dat ik mijn verhaal mocht/kon doen. En hoop op reactie
Sterkte en liefs Ineke
Jeetje….,
Ik ben er sinds een uitzending op BNR nieuwsradio achter gekomen dat ik waarschijnlijk ook ADHD heb. Ik ben inmiddels 43 jaren oud en heb een goede baan een vrouw en een mooi huis… eigenlijk niets aan de hand zou je zeggen!(?) Tijdens het luisteren naar een uitzending op BNR over ADHD bij volwassenen hoorde ik dusdanig veel ‘raakpunten’ dat ik er bijna emotioneel van werd. Zo veel duidelijkheid ineens over mijn continu onrustige gevoel en het niet structureel kunnen werken. Ik merk vaak dat ik tijdens het opstellen van een offerte vaak de draad kwijt raak in mijn verhaal…, dan kost het mij veel tijd dit weer te ordenen. Ik vond het zeer bijzonder en had dit ‘stempel’ nooit aan mijzelf toebedeeld(?) Plotselinge stemming wisselingen, chaotisch en rusteloos zijn, zeer snel afgeleid zijn… Heb mij door de arts laten doorverwijzen, maar zij ziet er niet veel in daar ik er in mijn dagelijks leven weinig(!) problemen van ondervind.
Graag hoor ik jullie reactie hierop en of het eventueel nut zou kunnen hebben om bijvoorbeeld met een gespecialiseerd iemand hierover te praten oid..?
Groet, Jasper
Hoi Jasper, laat je niet wegsturen door je huisarts. Jij bepaald wat er nodig is voor jezelf, niet de huisarts, zeker niet op dit gebied. Laat de huisarts zich vooral bezig houden met de groepjes verkoudheden en verstuikingen, maar de meeste zijn geen psychiater!
Mijn kinderen zijn inmiddels beiden gediagnosticeerd met ADD en ADHD, en door deze onderzoeken zijn bij mij alle bellen afgegaan. Veel herkenning en daarnaast merk ik dat ik nu op mijn 48 ste steeds meer last ondervind van concentratieproblemen, slaapproblemen, stemmingswisselingen, motivatie vermindering en noem maar op. De huisarts moet je gewoon dwingen jou door te verwijzen naar bijvoorbeeld ADHDCentraal in Utrecht. Ik heb morgen mijn onderzoeksdata, weliswaar over de webcam nu ivm de Corona maatregelen maar heb er wel zin in!
Ik weet zeker dat ik hier al mijn hele leven last van heb, alles is te verklaren ineens door het lezen van jullie verhalen. Ja ik heb ook een goede baan, school werd niets vroeger, heb uiteindelijk wel een MEAO diploma gehaald na 2 x blijven zitten op de havo en 1 x op de MEAO, niet omdat ik het niveau niet aan kon maar vooral omdat ik niet uitgedaagd werd, niet op de basisschool, niet op de Havo en ga zo maar door. Ik ben naast dat ik ADHD of ADD heb ook nog eens zeer begaafd, en dat is geen fijne combi kan ik je verzekeren. Alles wat eerder is gezegd klopt.
Laat je doorverwijzen, en desnoods bel je ze zelf rechtstreeks op, het is zelfs nog goed zelf te betalen, Max 700 euro geloof ik, maar je bent er voor verzekerd en de huisarts is er voor jou! Niet andersom!
Groet en sterkte er mee! Alex